خنده ی جوانی

کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ "فیلسوف" است.

کسی که راست و دروغ برای او یکی است، "چاپلوس" است.

کسی که پول می گیرد تا دروغ بگوید، "دلال" است.

کسی که دروغ می گوید تا پول بگیرد، "گدا" است.

کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را تشخیص دهد، "قاضی" است.

کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را بهتر نمایان سازد، "وکیل" است.

کسی که با دروغ غریبه است و جز راست چیزی نمی گوید، "بچه" است.

کسی که به خودش هم دروغ می گوید، "متکبر" است.

کسی که حتی دروغ خودش را باور می کند، "ابله" است.

کسی که سخنان دروغش شیرینست، "شاعر" است.

کسی که علیرغم میل باطنی خود دروغ می گوید، "همسر" است.

کسی که اصلا دروغ نمی گوید، "مرده" است.

کسی که دروغ می گوید و قسم هم می خورد، "بازاری" است.

کسی که دروغ می گوید و خودش هم نمی فهمد، "پرحرف" است.

کسی که دروغ گفتنش را مصلحت آمیز عنوان می کند، "خوش خیال" است.

کسی که مردم سخنان دروغ او را در برخی مواقع راست می پندارند، "سیاستمدار" است.

کسی که مردم سخنان راست او را دروغ می پندارند و به او می خندند، "دیوانه" است.